İSLAM DÜŞMANLARI: MUHİDDİN ARABİ İSLAM DÜŞMANLARINDAN

MUHİDDİN ARABİ İSLAM DÜŞMANLARINDAN

Yayınlanma: Çarşamba, 12 Haziran 2013

KİTABIN KENDİSİNE YAZDIRILMASI

İbn Arabi, kitaplarını kendisinin yazmadığını,
sadece kendisine indirileni dile getirdiğini söyler;
''Çünkü bu kitap, nefis arzularından münezzeh ve
içine fesad karışmamış olan en kudsi makamdan
indirilmiştir... Çünkü ben ancak bana ilham olunan
şeyi söyledim ve bu yazılı kitapta ancak bana indirilmiş olan hakikatleri dile getirdim''
(İbn Arabi, Muhyiddin, Fususü'l-Hikem, M.E.B.Y.
Çev.Nuri Gençosman,s.20)

''Söylediğim her şeyi,
bana Tanrı haber verdi....O,
bana imla ediyor ve ben (bunları) kendi elimle
yazıyordum... Benim lisanım, Hakk'ın lisanıdır, sözüm onun sözüdür...''
(İbn Arabi,Muhyiddin, El-Futuhat El-Mekkiiyye,
Kültür Bak. s.1184 çev. Nihat Keklik,Divandan
nakille s.455.)

''Biz, bütün söylediklerimizde ancak ALLAH'ın bize
ilka ettiği(ulaştırdığı) şeye dayanırız... (İbn Arabi, El-Futuhat El-Mekkiiyye,s.19)

''Sufiler delil ikame etmekten münezzehtir...''
(İbn Arabi, El-FutuhatEl-Mekkiyye, s.25)

Elleriyle
(bir) Kitap yazıp sonra onu az bir bedel
karşılığında satmak için "Bu Allah katındandır"
diyenlere yazıklar olsun! Elleriyle yazdıklarından ötürü vay onların haline! Ve kazandıklarından
ötürü vay onların haline! (BAKARA/79)

i Arabi
Fususü'l-Hikem'de geçen şiirlerinde şunları
söylüyor: ''Bir vakit olur ki Kul şüphesiz Rab olur.
Başka bir vakitte de iftirasız kulluk ve derekesine
iner. Allah beni över, ben de O'nu. O bana kulluk eder,
ben de O'na.
Ey nefsinde varlıkları yaratan! Sen halk ettiğin
şeylerin hepsisin.
Küfür ve isyan ehli cehenneme girseler de, orada
kendileri için bir zevk ve lezzet vardır. O da onlar için bir cennettir.
Ancak onların cennetleri Huld cennetlerinin
nimetlerine benzemez, ikisi de birdir amma
aralarında tecelli farkı vardır.
İster Hak ol, ister halk ol, ALLAH ile RAHMAN
olursun.. (İbn Arabi, Fususü'l-Hikem, s.83,93,95,104,190)

Diyen İbn Arabi; ''Mükemmel arif, tapılan her
şeyin hakkın açığa
çıktığı ve kendisinde hakka ibadet edildiğini
görendir. Onun için tapılan bu tanrılara taş, ağaç,
hayvan, insan, yıldız, melek gibi özel ismi yanında tapanlar onlara ilah adını vermişlerdir.''
(Sarmış, Teorik ve Pratik açıdan Tasavvuf ve
İslam, s.118)

Ayrıca; '' Allah, kulunun kendisinden başka bir
şeyle lezzet bulduğuna inanmasını kıskanır. Onun
için kendisinde fena bulduğu (kadın) suretine girerek tekrar kendisine dönmesi için yıkanma
(gusul) ile onu temizlemiştir...(Erkeğin) Allah'ı
kadında müşahade etmesi tam ve en
mükemmelidir... Allah maddelerden soyut olarak
hiç bir zaman müşahade edilemez.''
der... (Sarmış, Teorik ve Pratik açıdan Tasavvuf ve İslam, s 119)

''Tasavvufun Şeyh-i Ekber'i teslis
inancından
daha çok ileri giderek, Allah'ın leş ve putlarda,
Şamirinin buzağısında, Hz. Musa'nın Firavun'unda
ve pislik içinde yuvarlanan vücutlarda tecessüd
ettiğine inanmış, şehvetleri alevlenen, güdüleri tutuşan ve her günahkarın önünde sere serpe
açılıp günah bataklığına taşıyan ahlaksız kadının
vücuduna büründüğünü söylediği bir tanrı
anlayışına sahiptir''
(Sarmış, Teorik ve Pratik açıdan Tasavvuf ve
İslam, s 120)

ibn-i Arabi'nin bu görüşlerini değerlendirecek
olursak; ''İslam'a göre yıldızlara tapanlar kafir
olmuşlardır.
Buzağıya tapan yahudiler de kafir olmuşlardır.
Hırıstiyanlar da üç ortaklı (teslis) bir tanrıya
taptıkları için kafir olmuşlardır. Cahiliyye Arapları da ölenlerin putunu dikip hayatta kendilerine
umut ve emellerle kendileriyle ALLAH arasında
aracılıklarını sağlamak için putlara taptıklarından
dolayı kafir olmuşlardır.
Bütün bu gruplar ve insanlar ALLAH'tan başka
varlıklara taptıkları için kafir oluyorken, acaba her şeye tapmaya çağıran İbn-i Arabi ve
benzerleri için İslam'ın hükmü ne olur? Her şeye
ibadete davet eden bu gibileri için ne
diyeceksiniz?''
(Sarmış, Teorik ve Pratik açıdan Tasavvuf ve
İslam, s 118)

İmam Teymiyye ''Vahdet-i Vücud'' ve ''Ehl-i
Vahdet'i değerlendirdikten sonra şu ifadeleri
kullanır: '' Bunlardaki küfür ne Yahudilikte, ne
Hıristiyanlıkta ve ne de Müşrik Arapların
putperestliğinde yoktur''
(İbn Teymiyye, İman üzerine, s.77)

Peygamber (S.a.v) şöyle buyurdu: 'Benimle peygamberler
zümresinin benzeri, şu
kimsenin benzeri gibidir. O kişi bir ev yaptırmış
ve binayı tamamlayıp süslemiş de yalnız bir
tuğlası eksik kalmış. Bu vaziyette insanlar binaya
girip gezmeye başlarlar. Ve ( eksik yeri görüp) hayret ederek: Şu bir tuğlanın yeri bş bırakılmış
olmasaydı! Derler'' Rasulullah (S.a.v) '2 İşte ben,
o ( yeri boş
bırakılan) kerpiçim, ben Hatemu'n Nebiyyin'im.
(Peygamberlerin sonuyum) '' buyurdu..''
(Buhari,c:7, s. 3331,3332)

İbn Arabi ise '' aslında duvardaki bşluğun bir değil
iki kerpiçlik yer lduğunu, ne ki biri altın biri gümüş
olan bu iki kerpiçten ''Hatemu'l,Ebiya'yı (nebilerin
sonuncusu) temsil eden gümüş kerpiçi ALLAH
Rasulü'nin gördüğü halde ''hatemu'l -
evliya'' (velilerin sonuncusu)yı temsil eden altın kerpiçi göremediğini bu hadiseyle belli ettiğini''
söyler. ''Halbuki bu ikisi birden olmayınca
nübüvet duvarı asa tamamlanmayacaktır'' der.
Eserinde nebilerin sonuncusu olan Rasulü temsil
eden kerpiçin gümüş, velilerin sonuncusu
(hatemu'l evliya)'yı temsil eden kerpiçin de altın olmasını nübüvetin zahir, velayetinse batın
oluşuyla açıklar. Hatem'ul-Evliynın İbn Arabi'nin
kendisi olduğunu hatırlatmaya gerek yoktur
sanırız. Tahavi akaidi şarihi yukarıdaki satırları
kastederek der ki; ''Verdiği örnekte nefsini altın
kerpiç ALLAH Rasulünü gümüş kerpiç olarak gösterenden daha kafir kim olabilir?''.. '' İbn Arabi
ve emsallerinin küfrü; ''Allah'ın Rasullerine inen
bize de ininceye kadar
iman etmeyeceğiz'' (En'am, 6/124)
diyen kimselerin küfründen daha da beterdir. İbn
Arabi ve benzerleri cehennemin en dibinde olan ittihadiyye(hulul)
inancındaki münafık ve zındıklardır.

İbn Arabi bir
şiirinde şöyle der: ''Nübüvet makamının mevkii
Rasülün üstünde ve velinin altında bir yerdir.''
(Şerhu Akidet't- Tahaviye,11/743)

'' İbn-i Arabi
gibi ya '' Benden sonra peygamber yoktur''. Sözünün sahibinin (Peygamberimizin)
doğru söylediğine inanarak veya başka bir
endişeye dayanarak kendilerini peygamberlik
sevdasına kaptırmayanlar ve bu iddia ile ortaya
çıkmayanlar peygamberlikten bile daha yüksek
bir derecenin cazibesine kapılarak ''velilerin sonuncusu, peygamberlerin sonuncusundan daha
büyüktür. Çünkü peygamber ancak bir aracı
vasıtası ile ALLAH'tan bilgi alabilirken veli bu
bilgiyi aracısız olarak doğrudan doğruya
alabilmektedir'' demişlerdir.Velinin
peygamberden üstünlüğünün bir diğer sebebi de dinin onun eliyle tamamlanmış olmasıymış.
(Sarmış, Teorik ve Pratik açıdan Tasavvuf ve
İslam, s 193)

Yine İbn-i Arabi, ''Kur'an ve sünnet
bilgisinin tümünü ihata ettiğini, bütün kitaplarının
hatadan korunmuş olduğunu ve yazdığı her
şeyin kendisine vahyedilen cahiyden başka bir şey olmadığını, ''Futuhat-ı Mekkiye'' adlı kitabının
bölümlerinin bile kendi tertibi değil, kendisine
gelen vahiyle yapılıp tevkifi olduğunu iddia
etmiştir'' (Sarmış, Teorik ve Pratik açıdan
Tasavvuf ve İslam, s 84)

''Kur'an ayetlerini tahrif
ederek kafir Hud Kavmi'nin sırat-ı müstakim üzere olduklarını,
Firavun'un iman-ı kamil bir mümin olduğu gibi,
Nuh Kavmi'nin de mümin bir kavim olduğu ve
bu imanlarından dolayı ALLAH onları
mükafatlandırıp vahdet deryasına batırdığını,
nimetini tatmaları için ilahi sevgi ateşine soktuğu, Hz. Harun'un İsrailoğullarını buzağıya tapmaktan
alıkoyarak yanıldığını, çünkü buzağının gerçek
mabud veya onun suretlerinden bir suret
olduğunu, Nuh Kavmi'nin Ved,Yegus, Yeuk, Suva
ve Nasr putlarına tapmayı bırakmamakla isabet
ettikleri, çünkü bu putların ilahın birer görünümü oldukları, tatlılık kökünden gelen azabın gerçekte
rahmet ve hoş bir şey olduğunu, rahmete
uğramayan ve rızaya kavuşmayan hiç bir
insanın bulunmadığını, bir şey var olmadan önce
ALLAH'ın onu bilemeyeceği, çünkü bir şeyin
varlığının ALLAH'ın varlığının tercümesi olduğu ve benzeri İslam dışı şeyleri söylemesine rağmen,
İbn Arabi bunların hepsini eksiltmeden ve
çoğaltmadan doğrudan Rasulullah'tan, hatta
ALLAH'tan aldığını söylemiş ve Rasulullah'ın
bunları insanlara tebliğ etmesini emrettiğini de
iddia etmiştir.(Sarmış, Teorik ve Pratik açıdan Tasavvuf ve İslam, s 125,126)

Kur'an ve sahih
Sünnet'e açıkça aykırı ve küfür oldukları apaçık
olan bütün bu şeylere rağmen, İbn Arabi bunları
söylediğinden günümüze kadar adı Müslüman
olan yığınlardan pek çok taraftar ve sempatizan
bulmuş, fikirleri İslam dünyasında alabildiğine yayılmıştır. Günde defalarca '' La ilahe illallah
Muhammedun Rasulullah'' diyen İslam ümmeti
içinde evliyanın kutbu ve esfiyanın büyüğü
olarak görülmüş adı binbir takdis ve tazimle
anılmıştır; hala da anılmaktadır. Bu da İslam
alaminde zamanla kavramların nasıl saptığı ve değer yargılarının nasıl özelliğini yitirdiğibi açıkça
ifade etmektedir.'' ''Şunu da belirtelim ki, eğer bu
adamların ne
dedikleri iyice incelenirse görüşlerin ilahiyatçı
dehrikelerinden daha sapık olduğu ve üzerinde
iyi düşünülen Tabiatçı dehrilerin görüşlerine (Ateist) katıldıkları anlaşılır''
(İbn Teymiyye, iman üzerine s.193)

— Hayrullah Taş ile birlikte.

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.283846528393781.57050.100003053077341&;type=1

ÇOK BÜYÜK BİR FİTNE VE MÜNAFIK

Abdullah bin Sebe

Bir Yahudi Dönmesidir

Rafiziler ile biz de sünniyiz diyen bazı mezhepsizler, ibni Sebe diye bir kimse yok diyerek güneşi balçıkla sıvamaya kalkıyorlar. Buna yüzlerce kitaptan örnekler vermek mümkündür. El Şia ve El Sünne kitabının yazarı İhsan İlahi Zahir diyor ki:

İslam güneşi doğup her yere yayılınca, kâfirlerin ve müşriklerin kalbleri yanıp tutuştu. Kur’an-ı kerimde lanetlenen Yahudiler, İran Mecusileri, Hindular ile İslam’a hile ve tuzak hazırlamaya başladılar. Fitne çıkardılarsa da, kan dökülmesine sebep oldularsa da, Allah’ın nurunu söndüremediler ve hakiki İslam yani Ehl-i sünnet, çığ gibi her tarafa yayıldı. Bu dini söndüremezler de, çünkü Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:

(Onlar, ağızları ile Allah’ın nurunu söndürmeye yelteniyorlar. Halbuki kâfirler istemeseler de, Allah nurunu tamamlayacaktır.)[Saf 8]

İslamiyet’e ilk fitneyi de Yahudiler soktu. Müslüman gözüken, kâfirliğini gizleyenlerin başında Yahudi Abdullah bin Sebe geliyordu.

Yahudiler, Hazret-i Osman’ın hilafeti zamanında Medine’ye gelip tuzak kurmaya çalıştılar. Hazret-i Ali’yi de kendilerine kalkan ettiler. Onun taraftarı, dostu gibi göründüler. Müslümanların, Resulullahın halifesi, damadı ve zengin olması hasebiyle malıyla İslam’a ve Müslümanlara yardımları olan Hazret-i Osman’a karşı çeşitli yalan ve iftiralar uydurarak ayaklanmalarını teşviklediler. İslam inancına ters fikirler yaymaya başladılar. Kendilerine (Ali şiası) yani Ali taraftarları adını verdiler. Hazret-i Ali ise onların hainliklerini biliyordu ve onlara çeşitli cezalar verdi. Ondan sonra da Oğulları bu Sebeiyye fırkasını hep lanetlediler. Zamanla Yahudiler, Mecusileri ve Hinduları da yanlarına alarak, Yahudi, Mecusi ve Hindu inançlarını İslam inancı olarak yaydılar.

Bunun böyle olduğunu dördüncü asır Şia tarihcilerinden, Şia kaynaklarına göre muteber kişiliğiyle bilinen el-Keşi de itiraf etti:

El-Keşi, Rical isimli kitabında bazı ehli ilimin şöyle söylediklerini naklediyor: Abdullah bin Sebe Yahudi idi ve müslüman oldu, Hazret-i Ali’ye tâbi oldu, (Yahudi iken de taşkınlıkta bulunurdu ve Yuşa bin Nun Musa aleyhisselamın vasisiydi diyordu.) Resulullahın vefatından sonra da Hazret-i Ali hakkında aynısını söyledi. İlk önce açıkça Hazret-i Ali’nin imamlığının farz olduğunu söyledi ve kendilerine karşı gelenleri kâfirlikle itham etti. Bunun için Şiaya muhalif olanlar diyor ki: (Rafizilik temel inançları Yahudilikten alınmıştır.) (Rical el-Keşi – s.101 Müessetül eâlimi bikerbelae el ırak)

Şiilerin cerh ve tadil imamı el-Memakani de tenkihil makal kitabındael-Keşi’den naklederek aynı sözleri kitabına almıştır.
(Memakani, Tenkihil makal, s.184, cild 2 Tahran)

Nubahti kimdir?El Nubahti, bütün şia kaynaklarınca dürüstlüğü ve sağlam olduğu bildirilen, kendi zamanı ve üçüncü asrın öncesi ve sonrası üstün saydıkları, şia tarihcilerince el-Necaşi lakaplı, şianın muteber kabul ettiği âlimlerinden biridir. (el- Fihrist lil Necaşi, s. 47 Hind baskısı Hicri 1317)

El-Tusi, Nubahtinin, güvenilir olduğunu, kelamcı, filozof ve imamiyye itikadında olduğunu söylemektedir. (Fihrist El-Tusi, s.98 Hind baskısı Miladi 1835)

Nurullah El-Tusturi de Nubahti hakkında şöyle demektedir: (O, el hasan bin musa el Nubahti’dir. Cerh ve tadil âlimlerinin en büyüklerindendir.) Ayrıca, el-Tusi gibi, Nubahti’nin güvenilir olduğunu, kelamcı, filozof ve imamiyye itikadında olduğunu söylüyor. (Meclisil Müminin lil Tusturi, s.77 İran baskısı)

El- Nubahti, Şii Fırkası kitabında şöyle diyor:

Abdullah bin Sebe, Ebu Bekir’e, Ömer’e, Osman’a ve diğer Eshaba kötülemeyi başlatandır. Ali aleyhisselamın emrettiğini söylerdi. Ali (a.s) onu çağırıp böyle söyleyip söylemediğini sordu, söylediğini itiraf etti. Bunun üzerine öldürülmesini emir verdi. İnsanlar araya girdi feryat ettiler, Müminlerin emiri! Seni ve ehl-i beytin sevilmesini ve dost edilmesini söyleyen birini mi öldürüyorsun! Ali (a.s) onu o zamanın Fars devletinin başkenti olan Medayin’e sürdü.

Medayin’de Ali’nin (a.s) ölüm haberini duyuran kişiye Abdullah bin Sebe şöyle dedi: Onun öldürüldüğünü ispat eden adil yetmiş kişi getirsen ve yetmiş paket içinde onun beynini getirsen yine de onun ölmediğini ve öldürülmediğini biliriz. Bütün yer küresine hakim olmadan da ölmez. (Nubahti, Firak el şia s. 43-44 Haydariye matbaası baskısı Necef. Irak Hicri 1379-Miladi1959)

Aynısını şii tarihçisi Ravdatil safa kitabında zikretmiştir:

Abdullah bin Sebe, Osman bin Affan karşıtlarının Mısır’da çok olduğunu öğrenince oraya yöneldi. Orada ilim ve takvalıymış gibi göründü ve böylece insanları kendine güvendirdi ve bozuk, yanlış ve çirkin emellerini terviç etmeye başladı. Her Nebi kendinden sonra yerine geçecek birini vasiyet eder. İlim, fetva, cömert, yiğit olan ve emaneti yerine getiren takva sahibi Ali de Resulullahın vasisi ve halifesidir. Ümmet Ali’ye zulüm etti. Onun hakkı olan hilafeti ve vilayeti zorla aldı, şimdi onun yanında yer almak ve yardım etmek herkese lazımdır. Osman’ın hilafetine son vermek lazım dedi. Mısırlılar onun sözlerinden ve görüşlerinden çok etkilendiler ve Osman’ın hilafetine karşı çıktılar. (Ravdatil safa, s. 292 cild 2, Farsça İran baskısı)

İbni Sebe’nin aslı ve kimliği:İbni Sebe, hile ve tuzak kuran casusluk eden bir kişi olduğu için herkese değişik şeyler söylemiş, izini belli ettirmek istememiştir. İşte bu yüzden tarihciler Abdullah bin Sebe’nin kimliğinde, aşireti ve memleketi hakkında çeşitli haberler vermişlerdir.

Şimdi bu haberlerden bazılarına bakalım:

Yu’rab bin Kahtanın Yeşcab adında oğlu oldu, ondan da Sebe oldu, Sebe’nin adı Abduşems idi. Babasından sonra Yemen’e lider oldu, savaş neticesinde çok köleleri oldu bu nedenle (Sebe) diye adlandırıldı sonra da oğulları bu adla çağrıldı. Kur’anda adları geçmektedir. (el-Kalkaşendi, Kalaidil ceman s.39)

İbni Sebe’nin, kuzeyde bulunan göçmen bedevi kabilelerinden olduğu sonra milattan 800 sene önce Yemen’in güneyine inen veya Aşurilerin baskısı üzerine kuzeyden göç edip Yemen’e yerleşen arab kabilelerinden olması muhtemeldir. (Arap tarihi hakkında konferanslar, Ali Salih el Alyi, 1/21)

İbni Sebe (humeyr) kabilesindendir. Humeyr kabilesi, Humeyr bin el Gavse oğlu Sead oğlu Avf oğlu Malik oğlu Zeyd oğlu Sedid oğlu Humeyr oğlu küçük Sebe oğlu Lehia oğlu Humeyr oğlu Sebe oğlu büyük Yeşcab. Humeyr el Gavs o Humeyr el ednidir. Yurtları Yemen’dir. San’a şehrinin batısında Humeyr semtindedir. (Yakut el Hamevi, Meacimil bulden 2/306)

Taşkın fırkaların ikincisi de Allahü teâlâdan başkasını ilah edinenlerdir, bunların başında ise Humeyri Abdullah bin Sebe ve arkadaşları gelir. (İbni Hazm, El-Fasıl Milel vel Ehve 5/36)

İbni Sebe, Hemadan kabilesindendir. Hemadan, Kehlan ve el Kahtaniye kardeşlerdir, bunlara Hemadan oğulları denir. İkamet yerleri ise Yemen’in doğusudur. (El- Belaziri, Eşreflerin soyu 5/24), El- Eş’ari el-Ka’mı, Mekalet vel Fırak s. 20) (Furazdak divanı s. 242/243)

Rida Kehale’nin Mu’cem kabailil Arab kitabında da (3/1225), El-Belaziride olduğu gibi soyu şöyledir: (Abdullah bin Sebe oğlu Vehbil Hemadani )

El- Eş’ari El Kami de ise şöyledir: (Abdullah bin Sebe oğlu Vehbil Rasibi el Hemadani)

İbni Sebe (El-Hira) ahalisindendir. Abdullah bin el-Sevda, Sebeiyyenin fitnelerinin yayılması için ona destek oluyordu ve kökü el Hira Yahudilerinden idi, müslüman olduğunu ilan etmişti. (Abdul Kahiril Bağdadi, el-fırak beynel fırak s.235)

İbni Sebe, zimmi idi. Rum asıllı idi müslüman olduğunu ileri sürdü, sözlü ve fiili bid’atler meydana çıkardı, Allah ona lanet etsin. (İbni Kesir, Bidaye ve Nihaye 7/190)

Abdullah bin Sebe, Yahudi asıllı olup San’alıdır. (Taberi Tarihi 4/34)

Abdullah bin Sebe, Sebeiyye fırkasındandır, bunlar Rafizilerin taşkınlarıdır. Yemen Yahudilerindendir. (İbni Asakir, Dimaşik Tarihi 3/29)

İbni Sebe’nin müntesip olduğu kabilesi hakkında deniyor ki:

İbni Sebe’nin anası ise Habeşli (Siyahi-zenci) idi. (Taberi Tarihi 4/326-327)

Anasının siyahi olması sebebiyle İbni Sebe’ye çok defa (siyah kadının oğlu manasına gelen) ibni Sevda da denir. (İbni Habib, el Mahcer s. 308)

İbni Sevda, Basra’da bulunan Hakim bin Cebele misafir oldu. (Taberi Tarihi 4/327)

İbni Sevda Mısır’a gittiğinde.... (Zehebi, İslam Tarihi 2/122)

Abdullah bin vehb oğlu Sebe, İbni Sevda adıyla bilinir. (El Mukrizi, el Hutat 2/356)

ÇOK BÜYÜK BİR FİTNE VE MÜNAFIK
Abdullah bin Sebe
İbni Sebe Bir Yahudi Dönmesidir
İbni Asakir Tarihinde (29/7-8) diyor ki;

Ammar El Dihni dedi: Eba El Tufeyden işittim diyor ki: (Müseyyib bin Necbe ile ibni Sevda’yı, Ali minberde iken, camiye girdiklerini gördüm. Ali onlara hitaben buyurdu ki, sizin bu hâliniz nedir? Müseyyib dedi ki, bu Allah ve Resulüne yalan söyler, iftira eder. Ebu Bekir’e ve Ömer’e kötü söz söyler) Zeyd bin Vehb yoluyla Hazret-i Ali’nin şöyle dediği bildirilir:

(Ben bu siyahiden beriyim, uzağım, söyledikleriyle hiçbir ilişki ve alakam yoktur.)

(Allah ve Resulüne yalan söyleyen şu zenciyi cezalandırmamda beni kim mazur görmez ki!)

Müsteşrik Hodgeson, İbni Sebe’nin ihtimalle Yahudi olmadığını söylüyor. İtalyan Levi Della Vida onu destekliyor, bu sözünü teyiden de İbni Sebe’nin Arab kabilesi olan Hemadanlı olmasını gösteriyor.

Kişinin arab kabilesinden olması Yahudi olmamasını gerektirmez. (Dr. Abdurrahman Bedevi Mezahibil İslamiyyin 2/30)

Bazı kabileler Yahudi idi. Humeyr, Kenne oğulları, el Keab bin Haris oğulları ve Kende Yahudi idiler. (İbni Kuteybe, Mearif s.266)

İslam’dan önce Yemen asıllı Yahudilerin çoğu Arap asıllıdır. (Dr. Cevad Ali, Arap tarihi 6/26)

Bazı müsteşriklerin Abdullah bin Sebe’nin Yahudiliğinden şüphe etmeleri, İbni Sebe’nin Mehdi hakkında ki görüş ve düşüncelerinde Tevrattan fazla İncilden etkilenmesinden ileri gelmektedir. Bu itiraz ve şüphelerinin zayıf olduğu, araştırmacıların o zamanın Yemen Yahudileri hakkındaki incelemelerinde ortaya çıkıyor. O zaman Hıristiyanlığın etkisi altında kalan Yahudilik yüzeysel kalmıştır. Bu nedenle İbni Sebe’nin Yahudiliği Habeşli (Filaşe) Yahudilere çok yakındı. (Abdurrahman Bedevi, Mezahibil İslamiyyin 2/28)

İbni Sebe’nin kimliğinin belirlenmesindeki çelişkinin sebebi:İbni Sebe’nin kimliği hakkında ihtilafa şaşırmamak lazım, çünkü İbni Sebe kendini tam kamufle etmiştir. İslam’a ve Müslümanlar arasında düşmanlık yapmak, fitne ve fesat çıkarmak için müslüman gözükmüştü. İsmini ve soyunu sopunu farklı bildirdiği anlaşılmaktadır. Hatta bazen bildirmediği de görülmektedir. Osman bin Afvan’ın Basra valisi olan Abdullah bin Amir kendisine sen kimsin dediğinde İbni Sebe ismini ve babasının ismini söylememiş, bu soru karşısında, (Ben ehl-i kitaptan İslamiyet’i seçmiş ve size yakın olmak isteyen bir kişiyim) demiştir. (Tarih Taberi 4/326-327)

İbni Sebe İslam devletinin başlarında yapmış olduğu cinayetleri ve ortaya attığı bozuk düşüncelerini kamufle etmek için başka takma isimler kullanmıştır. Şöyle ki:

1- İbni Sebe Yemen’lidir, ister Humeyr veya Hemadan kabilesinden olsun, her iki kabileden de akrabaları olabilir.

2- Yemen’de Yahudi varlığının mevcut olmasıdır. Roma İmparatoru (Teytus) Filistini işgal edip Heykeli yerle bir ettikten sonra Yahudileri oradan sürdü, bir kısmı Yemen’e yerleşti. Miladi 525 te Habeşler Yemen’i ele geçirdiler, o andan itibaren Yemen’de Hıristiyanlık yayılmaya başladı. (Ahmed Hüseyn, Yemen Tarihi s.158-159)

3- Yemen’deki Yahudilik yüzeysel olduğundan Tevrat ile İncilin esasları ile birbirine kaynaştı. (Mezahibil İslamiyyin 2/28)

4- Yemen’e Habeşilerin istilasıyla Yahudilik zayıflasa da varlığını sürdürdü. (Arap Tarihi 6/34)

İbni Sebe’nin Müslümanlar arasında ortaya çıkması Tarih kitaplarında Hicri (35) senesinde meydana gelen olaylar hakkında şöyle denmektedir:

Abdullah bin Sebe San’a (Yemen) Yahudilerindendir. Osman bin Afvan radıyallahü anh zamanında müslüman olduğunu söylemiştir. Ancak insanları saptırmak için müslüman memleketlerini Hicazdan başlayarak dolaştı. Sonra Basra, Kufe ve Şam şehirlerine geldi ancak buralarda hiçbir etki gösteremedi ve Mısır’a geldi orada vasiyet ve geri dönme inancını ortaya attı, bu bozuk fikirleri ile insanları saptırdı ve Mısır’da kendine yardımcı olacak taraftar oluşturdu. (Taberi Tarihi 4/340), (Kamil İbni Esir, 3/77), (İbni Kesir, Bidaye ve Nihaye 7/167), (İbni Asakir Tarih Dimaşık 29/7-8)

İbni Kesir Hicri (34-35) senesinde ki olayları (7/183-190) sayfalarda anlatırken diyor ki:

Hazret-i Osman’ın hilafetten zorla düşürülmesi için insanlara çağrı yapan, onları kışkırtan, Mısır’dan gelen toplulukların başını çeken Abdullah bin Sebe’dir.

Taberi (4/331) ve İbni Esir (3/147) diyor ki:

İbni Sebe Hicri (34) senesinden önce müslümanlar arasında Kufe’de görüldü. Hazret-i Osman’ın valisi olan Said bin el As’ı makamından düşürmek isteyen (Zeyd bin Kays) camiye girdiğinde ona katılanlar, siyahi kadının oğlunun yani ibni Sebe’nin mektuplaştığı kişilerdi.

Buradan İbni Sebe’nin bu tarihten önce ortaya çıktığı ve Zeyd bin Kays ile bir araya gelenlerle bir topluluk oluşturduğu anlaşılmaktadır.(Taberi 4/326)

İbni Esir (3/144 )’da Hicri (33) senesinde Abdullah bin Amir’in Basra’ya vali olduktan üç sene sonra İbni Sebe’nin Hakim bin Cebele misafir olduğunu bildiriyor ve İbni Amirle Siyahinin oğlunun karşılaşmasını anlatıyor, bu husus konunun başında zikredilmişti.

Araştırmamıza devam ettiğimizde İbni Sebe’nin müslümanlar arasında bu tarihten de önce ortaya çıktığını görüyoruz. Taberi (4/283) ve İbni Esir de (3/114 ), Hicri (30) yıllarında ki olaylar için, Siyahinin oğlunun Şam’a gelip Ebi Zer ile buluştuğunu ve onun Muaviye’ye muhalefet etmesi için çalıştığını bildiriyorlar.

Hicaz’da görünmesi: İbni Sebe’nin Hicazda ortaya çıkması, Basra’dan ve Şam’dan önce olduğundan, hicri 30 senesinden öncedir. Çünkü Şam’da görünmesi bu tarihten öncedir. Hicazın tarihine baktığımızda daha detaylı bilgi bulunmamaktadır. Bundan anlaşılıyor ki İbne Sebe Hicazda ikamet etmeye imkan bulamamış, oradan Basra’ya geçmiştir. (Taberi 4/340-341)

Basra’da görünmesi:İbni Amir Basra valisi olduktan 3 sene sonra İbni Sebe, Hakim bin Cebeletül Abdi’ye misafir oldu. Yeni Abdul Kays diye bir şahısın Hakim bin Cebelin evine geldiğini İbni Amir haber alır. Hakim, hırsızlıktan dolayı göz hapsinde bulunurken askerlerin bir an gafletinden yararlanarak Faris topraklarına kaçmıştır ve orada bulunan Zimmilerin mallarını çalar, ülkede anarşi çıkarır.
Zimmiler ve Ehli kıble Hazret-i Osman’a gelerek şikayetçi olurlar. Hazret-i Osman Basra’nın valisi olan İbni Amire bir mektup yazar ve der ki (Onu ve onun gibilerini halleri düzelinceye kadar Basra’da hapset.) Bu sebeple Hakim, Basra’dan ayrılamıyordu. İbni Sevda (Siyahinin oğlu) oraya geldiğinde onun evine gitti ve bir grup ona geldi ve görüşlerini benimsediler. İbne Sebe kendisini dinleyen kulaklar bulur.

Basra valisi İbni Sebe’nin geldiğini haber aldığında onu yanına çağırır ve sen kimsin der. Kendisinin ehli kitaptan biri olduğunu İslamiyet’e rağbet ve kendilerine yakın olmak istediğini söyler. İbni Amirde ona, nerden bileyim böyle olduğunu der ve Basra’dan çıkarır. Bunun üzerine ibni Sebe oradan Kufe’ye gider. (Taberi 4/326-327)

Kufe’de görünmesi: İbni Sebe Basra’dan çıkarıldıktan sonra Kufe’ye geldi, orada fazla kalmadan Kufeliler oradan da kovdular. (Taberi 4/327)

Basra’dan çıkarıldıktan sonra Kufe’ye geldi oradan da çıkarılınca, Mısır’a yerleşti, oradan Basra’daki ve Kufe’deki adamları ile yazışmaları sürdü. (33) senesinde Kufe’ye girse de oradan da çıkarıldı, ancak Kufe’yle bağlantısı kesilmedi, geride kalan fitnenin kuyrukları olan adamları ile yazışmaya devam etti. (Taberi 4/327) (İbni Esir 3/144)

Şam’da görünmesi: İbni Sebe’nin Şam’a iki defa gelmiş olduğu anlaşılıyor. İlki, Hicri (30) senesinde ve Eba Zer ile buluştuğu yıldır, ikincisi ise Kufe’den çıkarıldığı yani (Hicri 33) senesidir.

İbni Sebe Hicri (30) senesinde Eba Zer ile Şam’da buluşur ve onu Muaviye’ye karşı kışkırtır. Eba Zer hazretlerine şöyle der: (Muaviye’ye hiç şaşırmaz mısın bak ne der: Mal Allah’ın malıdır diyerek sanki tümünün kendisine kalmasını ister, müslümanların o mallarda hakkı yok mu?) Bunun üzerine Eba Zer kalkar Muaviye’ye gelir ve yaptığının yanlış olduğunu söyler.) (Taberi 3/283)

[Eba Zer radıyallahü anh, Tevbe suresindeki 34. âyete dayanarak Muaviye’ye (radıyallahü anh) yapmış olduğu nasihati ihtiyacından fazla mal edinen herkese yapardı.]

İbni Sebe (h.33 senesinde tekrar geldiği) Şam’da rolünü hiç icra edemez, yapmak istediği hiç bir şeyi Şamlılara empoze edemez. Şamlılar yüz vermeyip kovmuşlardır. Oradan da Mısır’a geçmiştir.(Taberi 4/340)

Mısır’da görünmesi: İbni Sebe’nin Mısır’da görünmesi Kufe’den çıkarıldıktan sonradır. İbni Sebe’nin Basra’dan çıkarılması h. 33 senesinde olduğuna göre oradan da Kufe’ye çıkarılması ve Kufe’den de Mısır’da istikrar etmesi, dolayısıyla İbni Sebe’nin Mısır’da görünmesi (h. 34) yılında olduğu anlaşılmaktadır.

Çünkü Basra’ya girişi ve ortaya attığı fikirlerinden ötürü kovuluşu ve Kufe’ye sürülmesi sonra oradan da kovulması ondan sonrada Mısır’a yönelmesi, bunların hepsi için en az bir yıl gerekir.

Bunu İbni Kesir (Bidaye ve Nihaye 7/284)’de teyit edip, İbni Sebe’nin Mısır’da görünmesini (h.34) yılı olayları içine alır. Suyuti de (Hüsnü Muhadara 2/174)’da İbni Sebe’nin Mısır’a bu tarihte girdiğini işaret eder.

İbni Sebe gerçek mi hayal mi?Bazı yeni araştırmacıların (!) İbni Sebe’nin varlığı hakkındaki kuşkularının ve onun hayali bir şahıs olduğunu ileri sürmelerinin ve inkâr etmelerinin ilmi bir dayanağı yoktur. Yukarıda bir kısmını arzettiğimiz adı geçen kaynaklara dayanmamaktadır. Onların bu görüş ve iddiaları, sadece şahsi tahmin ve görüşlerinden veya mensup oldukları ve meyil ettikleri davalarından ileri gelmektedir. Şöyle diyebiliriz ki İbni Sebe’nin varlığından kuşkulananlar ve inkâr edenler ya bazı müsteşriklerdir ya da, araştırmacı kimliği altında ilk zamanda olduğu gibi, maksatlarını gizleyen İbni Sebecilerdir.

İbni Sebe’nin var olduğu tarih ve grup kitaplarının sayfalarını doldurmuştur. Onun karıştığı olayları raviler ağızdan ağıza, kulaktan kulağa taşımışlardır.

Tarihçiler, Hadisçiler, grup, minel nihal kitap ve tabakat sahipleri, Edebiyat ve soy kütükçüleri İbni Sebe’ye yer vermişlerdir, var olduğu Sünni ve Şia kitaplarında görülmektedir. İbni Sebe’nin rolünü, fitnelerini bildiren haberler, Taberi’nin Seyf bin Ömer el temiminin rivayeti ile sınırlı değildir. Bu haberler eski ravilerin rivayetlerinde çoktur ve o dönemin inanç, farklı grup ve görüşlerini ve İslam tarihinin olaylarını yazanların kitaplarında geçmektedir. Ancak İmam Taberi’nin diğerlerinden ayrılığı sadece bu husustaki haberlere çok ve geniş yer vermesidir. Bu nedenle o olaylara kaynak ve delil bildirmeden kuşku ileri sürmek, bütün bu haberleri yok etmek, âlimleri yalanlamak, iftira etmek ve tarihi gerçekleri tezyif etmektir.